Liefde, relaties, een partner, getrouwd, aan het daten, of gelukkig single... We weten allemaal hoe dat werkt. Maar daarbij vergeten we soms de meest diepgaande relatie met de belangrijkste persoon in ons leven: onszelf.
In deze blog wil ik bespreken wat nu precies fibromyalgie is en hoe het voelt om het label opgeplakt te krijgen. Ik bespreek kort een paar belangrijke punten die komen kijken bij het hele proces. In volgende blogposts wil ik ook mijn eigen ervaring delen, over hoe ik ermee heb leren leven en de valkuilen die daarbij aan de orde komen. Maar eerst, wat is het nu precies, fibromyalgie?
Ik ben Sarah Van Gestel, een bevlogen kunstenaar van 28 jaar en heb mijn levensmissie gevonden in de wereld van creatieve expressie. Geboren en getogen in Geel en momenteel wonend in Lommel, België, ontdekte ik al op jonge leeftijd een diepgewortelde passie voor kunst. Creativiteit stroomde al sneller door me heen dan ik had leren lopen, en is tevens altijd de rode draad geweest in mijn leven.
Mijn jeugd was getekend door zware traumatische ervaringen, die me volledig verlamd hadden op emotioneel en spiritueel vlak. Ik heb grote dieptes gekend en vooral in het jaar 2011, maar mijn artistieke bezigheden gaven me net genoeg motivatie om door te gaan. Ik heb uiteindelijk 'de boel' bij elkaar genomen en doorgegaan, maar ook alles jarenlang onbewust in mijn persoonlijke doofpot meegedragen.
Na mijn opleiding aan 'De! Kunsthumaniora' in Antwerpen en MAD-faculty te Hasselt, ben ik gestart aan mijn eigen bedrijf, Create Tattoo.Als tattoo artiest heb ik het voorrecht om niet alleen kunst op de huid te creëren, maar ook om diepgaande gesprekken te voeren met mijn klanten, waar ik ook heel veel voldoening uit haal. Een tattoo is voor mij niet enkel inkt in de huid, maar vertelt een verhaal; sluit een levensfase af of is een houvast in een moeilijke tijd. Het is zelfs iets therapeutisch. En ik vind dit prachtig dat ik dit mijn klanten voor het leven mee mag geven en hier een onderdeel van mag zijn.
Ik had in 2020, na jarenlang alles te onderdrukken, wéér een enorm dieptepunt bereikt. Als tattoo artiest heb ik namelijk door de lockdowns veel tijd thuis gespendeerd, en het leek wel door hierboven georkestreerd. Ik kwam ineens na zoveel jaar tot stilstand en ik voelde dat het dringend tijd werd... Ik had in al die jaren maar steeds blijven doorgaan en alle emoties en traumatische ervaringen dieper en dieper weggeduwd. Ik 'dacht' dat ik 'wel oké' was al die tijd, wist niet hoe mijn emoties te reguleren of te laten vloeien, laat staan herkennen. Ik liep hierdoor continu vast in dezelfde patronen en situaties.
